Artykuł „Telegraph”: 7 stadiów prowadzenia klubu przez Mourinho

Po transferze Nemanji Maticia do Manchesteru United Julian Bennetts z „Telegraph” prześledził karierę José Mourinho i doszedł do wniosku, że w każdym prowadzonym przez siebie zespole Portugalczyk podejmuje podobne kroki.

Bennetts wyróżnił siedem etapów współpracy „The Special One” z trenowanym przez niego klubem.

Krok 1: przejmuje słabo radzący sobie zespół

• Porto (2002-04) – Mourinho trafia na Estádio do Dragão w styczniu, gdy Porto jest na 5. miejscu w lidze i odpadło już z krajowego pucharu.
• Chelsea (2004-07) – pod wodzą Claudio Ranieriego Chelsea zdobyła wicemistrzostwo Anglii i dotarła do półfinału Ligi Mistrzów, ale dla Romana Abramowicza to było za mało, więc Włoch stracił pracę.
• Inter (2008-10) – po aferze Calciopoli, która zakończyła się karną relegacją Juventusu, Inter wygrał trzy poprzednie sezony Serie A (jeden tytuł przydzielono mu przy zielonym stoliku), ale nie potrafił odnieść sukcesu w Lidze Mistrzów.
• Real Madryt (2010-13) – najbardziej utytułowany klub w historii futbolu przezywał być może najczarniejszy okres w swojej historii, rok w rok odpadając w 1/8 finału Ligi Mistrzów, a w lidze regularnie przegrywając rywalizację z Barceloną. Krótko wcześniej zaliczył też kompromitującą porażkę w Copa del Rey z niejakim AD Alcorcón (0:4 na wyjeździe i 1:0 u siebie).
• Chelsea (2013-15) – jako pierwszy w historii obrońca trofeum Ligi Mistrzów nie wyszła z grupy. Wygrała wprawdzie Ligę Europejską, ale w lidze była dopiero na trzecim miejscu, tracąc do Man Utd 14 punktów.
• Man Utd (2016-) – „Czerwone Diabły” nie potrafią sobie poradzić z odejściem sir Aleksa Fergusona i przeżywają swój zdecydowanie najgorszy okres w historii występów w Premier League. Po raz drugi na przestrzeni ostatnich 3 lat nie awansują do Ligi Mistrzów, a zdobycie FA Cup wydaje się marną pociechą.

Krok 2: w pierwszym sezonie poprawia jego wyniki

• Porto (2002-04) – Mourinho wygrywa 11 z pozostałych do końca sezonu 15 kolejek i kończy ligę na trzecim miejscu.
• Chelsea (2004-07) – w imponującym stylu wygrywa Premier League, ustanawiając do dziś niepobity rekordy pod względem liczby zdobytych punktów i straconych bramek.
• Inter (2008-10) – broni tytuł mistrza Włoch, a w Lidze Mistrzów przegrywa z Man Utd, późniejszym finalistą.
• Real Madryt (2010-13) – nie wydziera mistrzostwa z rąk Barcelony i sromotnie przegrywa z nią w bezpośrednim pojedynku (0:5 na Camp Nou), ale zdobywa Copa del Rey i przełamuje klątwę 1/8 finału Ligi Mistrzów, dając Realowi pierwszy półfinał tych rozgrywek od 2003 roku.
• Chelsea (2013-15) – Chelsea ponownie kończy sezon na trzecim miejscu w lidze, ale dociera do półfinału Ligi Mistrzów.
• Man Utd (2016-) – w Premier League „Czerwone Diabły” radzą sobie jeszcze gorzej niż przed rokiem, notując absurdalną liczbę remisów na własnym boisku, ale zdołają wygrać Puchar Ligi i sięgają po Ligę Europy, pieczętując powrót do Ligi Mistrzów.

Krok 3: wydaje duże pieniądze na napastnika

• Porto (2002-04) – ściąga Derleia z União Leiria.
• Chelsea (2004-07) – wydaje 24 mln funtów na Didiera Drogbę z Olympique Marsylia.
• Inter (2008-10) – sprzedaje Zlatana Ibrahimovicia, ale w rozliczeniu pozyskuje Samuela Eto’o. Kupuje również Diego Milito.
• Real Madryt (2010-13) – Mourinho wyjątkowo nie sprowadza napastnika (w środku sezonu wypożycza tylko Emannuela Adebayora z Tottenhamu), ale kupuje Mesuta Özila i Ángela Di Marię.
• Chelsea (2013-15) – wydaje 32 mln funtów na Diego Costę, co w tamtej chwili było największą sumą zapłaconą za niego za pojedynczego piłkarza.
• Man Utd (2016-) – jest autorem piątego (po transferze Neymara do PSG szóstego) najdroższego transferu w historii futbolu, gdy na konto Evertonu wpływa 75 mln funtów za Romelu Lukaku.

Krok 4: ściąga piłkarzy, z którymi już kiedyś pracował

• Porto (2002-04) – Derlei i Nuno Valente grali pod wodzą Mourinho w União Leiria, a Maniche i Edgaras Jankauskas trafiają do Porto z Benfiki, pierwszego klubu „The Special One” w karierze menedżerskiej.
• Chelsea (2004-07) – razem z Mourinho na Stamford Bridge trafiają Paulo Ferreira i Ricardo Carvalho. Później dołącza do nich Maniche.
• Inter (2008-10) – Mourinho ściąga Hernána Crespo, z którym pracował już w Chelsea.
• Real Madryt (2010-13) – znowu ściąga Carvalho, a później wypożycza Michaela Essiena.
• Chelsea (2013-15) – najpierw sprowadza Eto’o, a później organizuje powrót Drogby.
• Man Utd (2016-) – sprowadza na Old Trafford Nemanję Maticia, którego za czasów pracy w Chelsea kupił z Benfiki. Sięga również po Romelu Lukaku.

Krok 5: w drugim sezonie zdobywa mistrzostwo

• Porto (2002-04) – Mourinho nokautuje konkurencję, zdobywając 86 punktów w 34 meczach, 11 więcej niż druga Benfica. Wygrywa również Puchar UEFA.
• Chelsea (2004-07) – Chelsea broni tytułu mistrzowskiego, zdobywając 91 punktów, czyli ponownie uzyskując jeden z najwyższych dorobków punktowych w historii ligi.
• Inter (2008-10) – Inter zdobywa piąte mistrzostwo Włoch z rzędu, a Mourinho zdobywa dla klubu historyczną potrójną koronę.
• Real Madryt (2010-13) – Real w końcu detronizuję Barceloną Guardioli, bije ligowy rekord punktowy i niepobity do dziś rekord Europy w liczbie strzelonych goli.
• Chelsea (2013-15) – Chelsea odzyskuje mistrzostwo Anglii, przez cały rok przewodząc ligowej tabeli.
• Man Utd (2016-) – ?

Krok 6: krótko później pojawia się kryzys

• Porto (2002-04) – Porto nie ma problemów sportowych (wręcz przeciwnie, zostaje sensacyjnym triumfatorem Ligi Mistrzów), ale Mourinho nie kryje się z tym, że ma większe ambicje i zamierza opuścić klub.
• Chelsea (2004-07) – Chelsea w komicznym stylu traci mistrzostwo Anglii (5 remisów w 5 ostatnich kolejkach sezonu), po czym słabo rozpoczyna kolejny sezon. Pojawiają się doniesienia o konflikcie Mourinho z Frankiem Arnesenem i Avramem Grantem, a transfer Andrija Szewczenki odbywa się ponoć bez jego zgody.
• Inter (2008-10) – mimo historycznego sukcesu Interu Mourinho otwarcie mówi o potencjalnym transferze do Realu, stwierdzając, że jego kariera byłaby niekompletna, gdyby nie poprowadził tego zespołu.
• Real Madryt (2010-13) – Mourinho wchodzi w konflikt z Sergio Ramosem, Cristiano Ronaldo i Ikerem Casillasem, czyli z właściwie wszystkimi najważniejszymi postaciami w szatni Realu.
• Chelsea (2013-15) – katastrofalny sezon Chelsea rozpoczyna się otwartym konfliktem Mourinho z Evą Carneiro, klubową fizjoterapeutką. Później Portugalczyk traci zaufanie piłkarzy.
• Man Utd (2016-) – ?

Krok 7: Mourinho odchodzi w niesławie

• Porto (2002-04) – po wygraniu Ligi Mistrzów Mourinho odchodzi do Chelsea, a Porto oskarża „The Blues” o nielegalne rozmowy kontraktowe i składa skargę do FIFA.
• Chelsea (2004-07) – po nieudanym początku sezonu i konflikcie z zarządem Mourinho sensacyjnie rozwiązuje kontrakt za porozumieniem stron.
• Inter (2008-10) – w kontrowersyjnych okolicznościach odchodzi do Realu, który płaci Interowi rekordowe pieniądze za zwolnienie z kontraktu.
• Real Madryt (2010-13) – skłócony z filarami zespołu Mourinho odchodzi z Realu, nie zdołając wygrać upragnionej przez klub Ligi Mistrzów i stwierdzając, że miniony sezon był jego najsłabszym w karierze.
• Chelsea (2013-15) – Mourinho oskarża piłkarzy o zdradę i traci pracę w grudniu, gdy Chelsea ma zaledwie punkt przewagi nad strefą spadkową.
• Man Utd (2016-) – ?

A bit of fun on how Mourinho’s jobs keep following the same pattern – particularly when it comes to re-signing players & 2nd season titles. pic.twitter.com/Tscjuc7XcO

— Julian Bennetts (@julian_bennetts) 31 lipca 2017