The Athletic: czego po Amadzie Diallo może spodziewać się Manchester United?

The Athletic Łukasz Pośpiech
Zmień rozmiar tekstu:

Iworyjczyk jest powszechnie docenianym młodym piłkarzem i już teraz wymienia się go wśród najbardziej obiecujących zawodników świata. Dlaczego jednak Amad Diallo stał się takim fenomenem pomimo faktu, że nie rozegrał w seniorskim futbolu nawet zegarowej godziny? Laurie Whitwell z The Athletic przygotował analizę gry nowego nabytku „Czerwonych Diabłów”.

Artykuł Laurie Whitwella dla The Athletic – treść oryginalna

Potwierdzenie przenosin Amada Diallo do Manchesteru United spowodowało ekscytację wśród fanów klubu, ale w kwestii 18-latka, który zagrał tylko 59 minut w dorosłej piłce, konieczna będzie cierpliwość.

Ole Gunnar Solskjaer zachował w piątek ostrożność w tym całym karnawale radości wobec każdego, kto spodziewa się, że piorun uderzy drugi raz w to samo miejsce – 12 miesięcy po tym, jak Bruno Fernandes miał natychmiastowy wpływ na drużynę.

Widziałem, że pojawia się wiele oczekiwań względem Amada i słusznie, to ekscytujący piłkarz z fantastycznymi atrybutami, które będziemy chcieli rozwijać – mówił Solskjaer. – To ważne, żebyśmy dali mu czas na zadomowienie się. Czy to będzie w drużynie do lat 23, czy w pierwszym zespole, tego jeszcze nie wiem.

Diallo pojawił się zaledwie dwukrotnie na boisku w barwach Atalanty w tym sezonie i aż 11 razy siedział na ławce rezerwowych, nie wchodząc na murawę. Oznacza to, że kilka spotkań dla drużyny Neila Wooda pomogłoby w jego aklimatyzacji, co będzie w pełni zrozumiałe. Skromne początki mogą kłócić się z transferową kwotą 41 milionów euro, ale Diallo nadal rozwija się fizycznie, a zespół Solskjaera prezentuje dobrą formę, więc pośpiech nie jest tu potrzebny.

Bez wątpienia jednak Diallo ma potencjał, żeby wypełnić problematyczną pozycję na prawym skrzydle, stosując niezwykłą mieszankę prędkości i techniki. Jego występy dla zespołu Atalanty w Primaverze zarejestrowane zostały na Wyscout, czyli w piłkarskiej bazie danych, której używają sztaby rekruterskie w futbolu, a wyłowione tam informacje pokazują, że atutem jego stylu jest drybling. Diallo dysponuje świetną kontrolą piłki przy nodze, ma nisko położony środek ciężkości, co umożliwia mu zwinne obroty. Do tego ma imponujące przyspieszenie, co oznacza, że rola na flance najbardziej mu pasuje.

Jak pokazuje heat mapa z całej jego kariery, przeważnie był wykorzystywany z prawej strony, co pozwalało mu ścinać na lewą nogę, a biorąc pod uwagę formację 3-4-3 Atalanty, oznaczało to, że ktoś zajmował wtedy jego pozycję [wysunięty obrońca lub boczny pomocnik przesuwał się do przodu].

Jednak Diallo sprawnie posługuje się też swoją prawą nogą, dzięki czemu jest w stanie ominąć linię obrony i dośrodkować, a takie zagrożenie, mogące toczyć się na dwa sposoby, będzie wielkim atutem United. – Przyszły atak z Masonem Greenwoodem i Amadem Diallo, gdzie obaj równie komfortowo grają obiema nogami, będzie koszmarem dla obrońców – powiedziało jedno ze źródeł ze środowiska skautów.

Statystyki Diallo pokazują, że to piłkarz, który żywi się, prowadząc piłkę. Według danych Wyscout, podejmował 9,01 prób dryblingu na 90 minut w swojej dotychczasowej karierze, z czego 54,2 procent z nich kończyło się sukcesem, co jest wysokim współczynnikiem nawet wśród skrzydłowych. Żeby nadać temu kontekstu z najwyższego poziomu, Anthony Martial próbuje dryblować 7.06 razy na 90 minut, z 51% udanych prób.

Diallo zalicza średnio 3,95 ofensywnych wejść na 90 minut, ale jest faulowany jedynie średnio 2,8 razy w tym czasie. Jest to spowodowane tym, że dobrze ucieka od wślizgów rywali i jest generalnie silniejszy, niż wygląda. W swoim debiucie w Lidze Mistrzów przeciwko Midtjylland 1 grudnia ubiegłego roku, był w stanie odeprzeć atak obrońcy Manjrekara Jamesa, pomimo różnicy na niekorzyść w zakresie wagi i wzrostu, a i tak doszedł do prostopadłego podania od Josipa Ilicicia, po którym jego strzał wybronił Jesper Hansen.

To 22-minutowe cameo dla Bergamo było bardzo zachęcające z perspektywy United. Odchodząc od norm, Diallo został wysłany, by grał z lewej strony. Stworzył sobie jednak szansę, schodząc ku środkowi i wbiegając w pole karne, gdy tylko Ilicić ustawiał celownik i składał się do podania.

W innym jednak momencie obrócił się na prawej stopie, tyłem do bramki, żeby podać krótką, ale podkręconą piłkę do Berata Djimsitiego, gdy ten wpadał w pole karne i potem z lewej strony, uderzając piętą, zmienił kierunek piłki, wystawiając ją Duvanowi Zapacie do strzału.

Nie ma danych na temat podejścia Diallo, a najjaśniejszym przykładem tego była sytuacja, gdy pozwolił, by odbijająca się piłka od Robina Gosensa przecięła jego drogę, gdy otwierał się swoją sylwetką w kierunku boiska i bez przyjęcia zagrał ją do nabiegającego Cristiana Romero.

Podania Diallo są lepsze, niż można się spodziewać po zawodniku, którego gra jest nastawiona na samotną pracę. Zalicza średnio 44,48 podania na 90 minut i aż 86 procent z nich jest celnych, a także 1,3 podania prostopadłego na 90 minut z dokładnością na poziomie 50 procent. Dla przykładu, Bruno Fernandes podaje średnio 49,73 razy na 90 minut z dokładnością na poziomie 75,8 procent, a także zagrywa 2,92 podania prostopadłego na 90 minut z dokładnością na poziomie 30,3 procent. To poziom elitarny, co musi zostać podkreślone.

Podczas gdy znaczna większość tych zagrań miała miejsce na poziomie młodzieżowym, Diallo odniósł sukces w 15 z 18 akcji podjętych przeciwko Midtjylland, a jego pięć seniorskich występów było bardzo stabilnych. Zastosowana musi zostać pewna rezerwa, ze względu na niewielką próbę badawczą, ale Diallo podawał średnio 43,82 razy na 90 minut z dokładnością zagrań na poziomie 81,81 procent, a także zagrywał aż 3,55 prostopadłych piłek, z których 66,7 było celnych [w meczach na seniorskim poziomie]

Świetnym przypadkiem tego ostatniego było spotkanie z Veroną w Serie A rozgrywane 28 listopada. Diallo dotarł do trudnej piłki, ale świetnym przyjęciem opanował ją przy stopie, a w drugim kontakcie podał ją do przód do Hansa Hateboera, by ten mógł spokojnie oddać strzał na bramkę bez potrzeby opanowywania piłki. Tu bramkarz Marco Silvestri popisał się niezłą interwencją.

Diallo zaliczył średnio 0,32 asysty na 90 minut (co zgadza się z jego statystyką oczekiwanych asyst na poziomie 0,34) i 0,12 asyst drugiego stopnia na 90 minut. Dla porównania w Manchesterze United Marcus Rashford zalicza średnio 0,15 asyst na 90 minut gry przeciwko światowej czołówce futbolu.

Jego ostatnia asysta miała miejsce 25 stycznia w meczu zespołów do lat 19 przeciwko Sampdorii. Gdy obrońca Adam Obert wykazał się słabym przyjęciem, Diallo wyskoczył, żeby zmienić kierunek piłki, trącił ją, a potem ruszył do kolejnego podania i zakręcił Kaique Rochą bez dotykania piłki, co ewidentnie jest jego ulubionym trikiem, żeby wytrącić przeciwników z równowagi. Diallo wyciągnął Rochę do linii końcowej, a potem podał piłkę do tyłu, żeby Ebrima Colley wbił ją do siatki.

Inna cudowna asysta miała miejsce w październiku 2019, w meczu przeciwko Torino. Zachował na tyle chłodny umysł w doliczonym czasie gry, żeby poczekać, aż Colley nadgonił akcję, a potem, z wykorzystaniem Roberto Piccoliego w roli zmyłki, podniósł piłkę w piękny sposób tak, że potrzebowała prostej główki, by wpaść do siatki.

Już wtedy Diallo był świetne znany europejskim skautom, ale tym z Anglii pokazał się w wyśmienitym występie przeciwko Manchesterowi City w UEFA Youth League zaledwie miesiąc później – 6 listopada 2019 roku. Diallo został sfaulowany sześciokrotnie, a City męczyło się z jego agresywnymi sprintami w meczu, który Atalanta wygrała 1:0.

Popisał się podaniem w poprzek boiska, które wywołało okrzyki podziwu w tłumie, a potem wywalczył piłkę od Toma Dele-Bashirupo po rzucie wolnym, gdy to Diallo stał plecami do bramki przy linii bocznej. Zgrabne podcięcie piłki zewnętrzną częścią stopy rozpoczęło dwójkową akcję i przeniosło akcję na połowę City, lecz ostatecznie nieco zbyt mocne podanie wyrzuciło Emmanuela Gyabueę za daleko.

Prawdopodobnie najwyśmienitsza z jego akcji nadeszła, gdy zegar już dawno pokazał 90. minutę meczu. Diallo uwolnił się spod presji obrońców, a dzięki świetnej kondycji, był w stanie wykonać dwa biegi na ok. 30 metrów każdy. Najpierw uniknął wślizgu Morgana Rogersa, a w ostatniej akcji meczu został sfaulowany przez Ikera Pozo.

Jeśli chodzi o strzelanie, Diallo zdobył 14 bramek na poziomie młodzieżowym, ze współczynnikiem 0,41 bramki na 90 minut. Jego wykończenie pokazuje zdrowy miks cierpliwości, chęci i fachu w obu nogach.

Jego bramka przeciw Napoli z grudnia 2018 roku była kombinacją wszystkich tych trzech cech. Zaczął swój ruch od przepchnięcia Rafaila Mamasa przy linii – znów widać tu jego grę tyłem do bramki – zanim zszedł do środka i wdarł się w pole karne w idealnym momencie, żeby odebrać podanie od Dejana Kulusevskiego. Przestrzeń, jaką otworzył dzięki starciu z Mamasem, biorąc pod uwagę, jak bardzo się na nim skupiano, była imponująca, a zawodnik wykonał niski, precyzyjny strzał.

Diallo dobrze rozumiał się z Kulusevskim i para ta ponownie świetnie się zgrała przeciwko Napoli w kwietniu 2019 roku. Diallo cieszy się, gdy ma wolną przestrzeń i widać to było w jego biegu do środka, gdy Atalanta zdobyła piłkę. Skręcił nieco, żeby nie spalić akcji i tym razem to on mocno wykończył.

Miesiąc później na wyjeździe z Empoli, pokazał, że może równie mocno uderzać prawą nogą. Mając naprzeciwko dwóch obrońców, którzy mogli spodziewać się, że zetnie na lewą stronę, postanowił zamiast tego postawić na nagłą zmianę kierunku, skierował się ku linii bramkowej i mocno uderzył po długim słupku.

To są te momenty, które przekonały United, żeby zdecydować się na wydanie tak dużej sumy. Diallo to ekscytujący talent, ale wciąż się rozwija.

Komentarze

Podobne wpisy

Najnowsze