Przykre skutki wojny (lata 1910 – 1919)

Nazwa Old Trafford po raz pierwszy zaistniała w języku piłkarskim w sezonie 1909/1910. Ziemia, na której wybudowano stadion, została kupiona przez firmę Manchester Brewery Company (należącą do Johna Henry’ego Daviesa) i wydzierżawiona klubowi. Sam Davies zapłacił za budowę, która rozpoczęła się w 1908 roku pod nadzorem architekta Archibalda Leitcha. W 1910 roku klub wyprowadził się ze starej siedziby, mieszczącej się na Bank Street.

Pierwsze spotkanie Manchesteru United na Old Trafford odbyło się w dniu 19 lutego 1910 roku. Gospodarze przegrali 3:4 z drużyną Liverpoolu, ale samo otwarcie stadionu było sukcesem – Old Trafford mogło pomieścić około 80 tysięcy ludzi. Dwa dni wcześniej stara, drewniana trybuna na Bank Street została zdmuchnięta przez mocny wiatr. Był to prawdopodobnie dowód na to, że United potrzebowali nowego domu.

W pierwszym pełnym sezonie na Old Trafford (1910/1911) Manchester United sięgnął po drugi tytuł mistrzowski, który zapewnił sobie w ostatnim spotkaniu ligowego sezonu, pokonując 5:1 Sunderland. Dwie bramki w tym meczu strzelił Harold Halse, który popisał się również zdobyciem sześciu goli w wygranym 8:4 spotkaniu o Tarczę Dobroczynności ze Swindon Town.

Niestety, dobra forma uleciała w kolejnym sezonie, który obrońcy tytułu zakończyli na odległej, 13. pozycji w tabeli. Menedżer Ernest Mangnall wziął winę na siebie i zrezygnował z posady, by podjąć pracę w Manchesterze City. Poszukiwania jego następcy zakończyły się na Johnie Bentleyu, prezesie Football League. Pod kierownictwem nowego opiekuna Manchester United zajął 4. miejsce na koniec sezonu 1912/1913.

Kolejny sezon był stanem przejściowym, ale już następny przyniósł istotne zmiany w zarządzie klubu. W grudniu 1914 roku role sekretarza i menedżera zostały od siebie po raz pierwszy oddzielone. Bentley został sekretarzem na pełny etat, a na stanowisko menedżera zatrudniono Johna Robsona, który od tego momentu opiekował się drużyną.

Zespół Robsona był cieniem ekipy, która tak wspaniale radziła sobie w poprzedniej dekadzie. Z drużyny, która w 1909 roku zdobyła Puchar Anglii, na Old Trafford pozostali jedynie: George Stacey, Billy Meredith, Sandy Turnbull i George Wall. Nic więc dziwnego, że Man Utd nie najlepiej radził sobie w lidze w tym sezonie. Strefy spadkowej udało się uniknąć zaledwie o jeden punkt.

Zanim w Manchesterze United wymyślono plan na poprawę sytuacji, wybuch I wojny światowej sprawił, że futbol zszedł na dalszy plan. Zawieszono rozgrywki Football League, a kluby uciekały się do grania w regionalnych turniejach.

Man Utd występował w głównych i drugorzędnych turniejach hrabstwa Lancashire przez cztery sezony, ale raczej bez sukcesów. Sytuację pogorszył fakt, że dwóch piłkarzy klubu uznano za winnych w związku z „ustawianiem” wyników spotkań – Enoch West i Sandy Turnbull zostali dożywotnio zdyskwalifikowani. Drugi z nich dołączył do piłkarskiego batalionu, by pomóc Wielkiej Brytanii w walkach na froncie.

Turnbull zginął podczas wojny we Francji w maju 1917 roku. Tym samym Manchester United, zanim wznowiono profesjonalne rozgrywki w sezonie 1919/1920, stracił kolejnego wielkiego bohatera…

Autor: Kornel Kasprowicz