BIOGRAFIA
Determinacja, wytrzymałość, siła i zdolność wywalczania piłek połączona z umiejętnością czytania gry i wspaniałymi podaniami pozwalały Keano przez ponad dekadę dowodzić 'Czerwonymi Diabłami’. Jego dążenie do strzelania goli i osiągania sukcesów czyniły go niepodważalnym liderem zespołu.
W młodości obawiano się, że Keane jest zbyt mały by zostać dobrym graczem, jednak ciężka praca siłowa i treningi techniczne pozwoliły mu zostać zawodowym piłkarzem.
Praca się opłaciła, ponieważ już w wieku 18 lat Brian Clough sprowadził go do Nottingham Forest. Keano szybko przebił się do pierwszego zespołu. W meczu ligowym debiutował przeciwko Liverpool w 1990 roku. Pod koniec sezonu 1990-91 wystąpił w przegranym finale FA Cup z Arsenalem, wyczyn ten powtórzył także rok temu, gdy Puchar Anglii zdobyli United.
W lipcu 1993 roku 'Czerwone Diabły’ sprowadziły Irlandczyka na Old Trafford za rekordową sumę 3.75 miliona funtów. Ferguson podkradł Roya sprzed nosa Blackburn Rovers, z którymi piłkarz miał już nawet słowną umowę. Początkowo Keano grywał na różnych pozycjach, jednak najlepiej wychodziło mu na środku pomocy. W swoim debiucie na Old Trafford Keane strzelił dwa gole przeciwko Sheffield United, a później także zwycięskiego gola w dramatycznych derby Manchesteru.
Trzy tytuły Mistrza Anglii i dwa razy zdobyte 'The Double’ dały Royowi ogromny wpływ na United i został naturalnym następcą Bryana Robsona. Po odejściu Erica Cantony po sezonie 1996-97 Keano przejął opaskę kapitana i nosił ją aż do połowy sezonu 2005-06.
Jednakże, we wrześniu 1997 roku Keano nabawił się bardzo groźnej kontuzji kolana po faulu Alfa Eng Haalanda w meczu z Leeds. Roy nigdy nie zapomniał Norwegowi tego, że nazwał go oszustem gdy zwijał się z bólu na boisku.
Kapitan United spędził cały sezon na powrocie do zdrowia i odbudowywaniu formy. Na szczęście, po powrocie Keane był jeszcze lepszy niż przed przerwą…
Sezon 1998-99 był bez wątpienia najlepszym w karierze Irlandczyka. W półfinale Ligi Mistrzów przeciwko Juventusowi pokazał swój ogromny charakter i wolę walki. Pomimo, iż wiedział, że z powodu nadmiernej ilości kartek nie będzie mógł zagrać w finale, poprowadził 'Czerwone Diabły’ do wspaniałego zwycięstwa, strzelając pierwszą bramkę.
Następny sezon był w wykonaniu Keano równie dobry, co potwierdziły odznaczenia PFA dla Najlepszego Piłkarza Roku, przyznane zarówno przez kolegów po fachu, jak i dziennikarzy sportowych. Roy znów poprowadził United do Mistrzostwa Anglii i choć wraz z końcem sezonu wygasał jego kontrakt, odrzucił lukratywne stutysięczne oferty Interu, Lazio i Bayernu, na rzecz 52 tysięcy funtów ze strony 'Czerwonych Diabłów’. Należy wspomnieć także o zwycięskim golu w spotkaniu o Puchar Interkontynentalny i dwóch trafieniach w wygranym meczu z Arsenalem na Highbury.
W sezonie 2000-01 Irlandczyk kontrowersyjnie wypowiedział się na temat kibiców na Old Trafford, zarzucając im, że bardziej interesują się objadaniem kanapkami, niż kibicowaniem swojej drużynie. Zaatakował także swoich kolegów mówiąc, że brak im zaangażowania i poświęcenia na boisku. Dało się zauważyć, że pomimo iż Keano otrzymał medal za wygranie Ligi Mistrzów w 1999 roku czuł, że tak naprawdę nie zdobył tego trofeum i chciał zdopingować kolegów do powtórzenia sukcesu.
Na boisku nie szło Irlandczykowi niestety już tak dobrze jak dawniej i zdobył mniej bramek. Co więcej, na całych Wyspach zawrzało po jego zemście na Alfie Hallandzie w derbowym meczu.
W kolejnym sezonie 'Czerwonym Diabłom’ z początku szło nienajlepiej, jednak po przerwie świątecznej rozpoczęła się passa zwycięstw. Niestety w ćwierćfinałowym meczu Ligi Mistrzów przeciwko Deportivo Roy nabawił się kontuzji uda, która o mało nie zakończyła jego sezonu. Jednakże, po powrocie kapitana United odpadli z europejskich pucharów.
Przed zbliżającymi się Mistrzostwami Świata 2002 doszło do kłótni Keane’a z selekcjonerem McCarthym. Irlandczyk zarzucił trenerowi złe przygotowanie drużyny do turnieju, za co ten odesłał go do domu powołując na jego miejsce Matta Hollanda. Niedługo po tym incydencie Roy ogłosił koniec reprezentacyjnej kariery.
W następnym sezonie Keano rozegrał pierwsze trzy mecze, jednak później zniknął ze sceny. W sierpniu 2003 roku Keane opublikował swoją kontrowersyjną autobiografię, w której przyznał otwarcie, że faul na Hallandzie był zemstą za kontuzję odniesioną po faulu Norwega w 1997 roku. Sir Alex jak zwykle był za swoim zawodnikiem, jednak FA nałożyła na kapitana United karę 6 meczy. Korzystając z przerwy Irlandczyk przeszedł operację kontuzjowanego biodra, które od ponad roku sprawiało mu ból, i powrócił do gry dopiero pod koniec grudnia.
Wszyscy obawiali się, że po powrocie do gry to już nie będzie ten sam waleczny Keane, ale Roy uciszył sceptyków prowadząc United do kolejnego Mistrzostwa Anglii.
W 2003-04 Irlandczyk z powodu drobnych urazów występował w mniejszej ilości meczów, należy również odnotować powrót do reprezentacji prowadzonej przez Briana Kerra.
W kolejnym sezonie Keane występował już normalnie i w meczu z Birmingham strzelił swoją 50-tą bramkę dla 'Czerwonych Diabłów’. Roy nadal pozostawał przywódcą zespołu, co dało się zauważyć w sprzeczce z Vieirą w tunelu przed meczem z Arsenalem na Highbury, gdy stanął w obronie Gary Neville’a.
Sezon 2005-06 zaczął się sprzeczkami pomiędzy Keano a Fergusonem na przedsezonowych treningach. Irlandczyk nie pojechał na przedsezonowy Tour do Azji i był bardzo niezadowolony ze standardów panujących w klubie tak na boisku, jak i poza nim. Gdy 18 września odniósł kontuzję stopy na Anfield podejrzewano, że był to jego ostatni występ w koszulce United.
W programie nagrywanym dla MUTV 'Roy Keane w roli komentatora’ po porażce 4-1 z Middlesbrough Roy ostro skrytykował kolegów z drużyny za brak zaangażowania i pasji. Jeszcze bardziej zawrzało, gdy Keano na treningu przed kolegami pokłócił się z asystentem Fergusona, Carlosem Queirozem.
W przeszłości Szkot tolerował takie wybryki kapitana drużyny, jednak tym razem miarka się przebrała. W piątek 18 listopada 2005 roku Keane opuścił Manchester United za porozumieniem stron. Dwunastoletni okres Irlandczyka na Old Trafford zakończył się nagle, w całkowicie niezrozumiały dla fanów sposób. Po kilku miesiącach spekulacji Roy został piłkarzem Celticu Glasgow. Na początku maja rozegrany został mecz pożegnalny Keano, który pół spotkania rozegrał w koszulce Celticu, a drugą połowę w trykocie 'Czerwonych Diabłów’.
Roy Keane był sercem Manchesteru United – drużyna nie byłaby tak dobra bez jego wpływu i ciągłej motywacji. Sir Alex Ferguson ocenił go jako najlepszego gracza, który grał w United za jego panowania. Roy Keane był bez wątpienia najlepszym pomocnikiem pierwszej dekady Premiership. Niezastąpionym.
Informacje
Narodowość: Irlandia
Data urodzenia: 10 sierpnia 1971 r.
Miejsce urodzenia: Cork
Poprzedni klub: Nottingham Forest
Kwota transferu: 3,75 mln funtów
Lata w Man Utd: 1993 – 2005
Debiut: 7 sierpnia 1993 r. – Arsenal (N) 1:1
Występy: 480
Bramki: 51
Następny klub: Celtic FC
Kwota transferu: wolny transfer
Sukcesy
Sezon | Rozgrywki |
---|---|
2003/2004 | Puchar Anglii |
2003 | Tarcza Wspólnoty |
2002/2003 | Mistrzostwo Anglii |
2000/2001 | Mistrzostwo Anglii |
1999/2000 | Mistrzostwo Anglii |
1999 | Puchar Interkontynentalny |
1998/1999 | Liga Mistrzów |
1998/1999 | Puchar Anglii |
1998/1999 | Mistrzostwo Anglii |
1997 | Tarcza Dobroczynności |
1996/1997 | Mistrzostwo Anglii |
1996 | Tarcza Dobroczynności |
1995/1996 | Puchar Anglii |
1995/1996 | Mistrzostwo Anglii |
1994 | Tarcza Dobroczynności |
1993/1994 | Puchar Anglii |
1993/1994 | Mistrzostwo Anglii |
1993 | Tarcza Dobroczynności |
Kariera
Sezon | Występy | Bramki |
---|---|---|
2005/2006 | 5 (1) | 0 |
2004/2005 | 40 (3) | 2 |
2003/2004 | 34 (4) | 3 |
2002/2003 | 30 (2) | 0 |
2001/2002 | 42 (1) | 4 |
2000/2001 | 44 (0) | 3 |
1999/2000 | 44 (1) | 12 |
1998/1999 | 53 (2) | 5 |
1997/1998 | 11 (0) | 2 |
1996/1997 | 33 (0) | 3 |
1995/1996 | 38 (1) | 6 |
1994/1995 | 34 (3) | 3 |
1993/1994 | 50 (4) | 8 |
Łącznie | 458 (22) | 51 |